Ik ga jou iets vertellen en ik hoop niet dat jij je zelf hierin zult herkent. Het is ook wel een openbaring dat ik dit vertel omdat er een hoop mensen zijn die het raar en onzin vinden. bijvoorbeeld artsen. Ik werk momenteel al 12 jaar onregelmatige diensten. Van dag, late, vroeg en nachtdiensten. Ik heb met name heel veel moeite met nachtdiensten. En ik zal je vertellen waarom. Met name afgelopen dagen had ik het een paar keer….
3 jaar geleden maakte ik iets heel engs mee. Nu, kun je zeggen, iets engs? een spin of hoogtevrees of weet ik veel wat. Nee, dat is het niet. Het heeft namelijk te maken met slapen.
De eerste keer dat ik het kreeg lag ik op de bank even te slapen voor mijn nachtdienst, een paar jaar geleden. Ik dacht dat ik wakker werd want ik deed mijn ene oog een beetje open en zag dat mijn led-lampje op mijn telefoon knipperde dat ik een bericht had. Op dit moment was ik ook niet helemaal wakker zeg maar.. net aan het ontwaken. Toen merkte ik dus dat ik mezelf heel zacht hoorde slapen! Een hele rustige ademhaling had ik, alsof je iemand ziet slapen die heerlijk in rust is. Maar ik hoorde zelf mijn ademhaling en alsof ik naar iemand zijn ademhaling zat te luisteren, omdat ik zelf al een hele andere ademhaling had. Ik kon mezelf ook niet bewegen…. ik zat echt in het moment van bijna slapen of bijna wakker worden. Ik weet het nog zo goed. Ik droomde er zelf ook nog een beetje bij. Maar ik was in mijn hoofd al wakker, alleen mijn lichaam was nog niet wakker… Ik dacht op dit moment direct dat ik in coma lag. Ik raakte compleet in paniek, maar ondertussen hoorde ik mezelf dus rustig ademhalen alsof ik heel rustig sliep. Dit was ook zo voor iemand die mij had zien liggen, want mijn toenmalige vrouw liep gewoon in de keuken. Geen idee, wat er gebeurde maar ineens werd ik echt wakker en zat direct rechtop op de bank. Met een flinke zucht en handen in mijn haar dacht ik: ‘Godzijdank, ik ben wakker en lig niet in coma’.
Naar de huisarts geweest. Nee, Marco, je hebt het gedroomd, zeker weten. Ik zeg: ‘Nee, ik weet zeker dat een deel van mij wakker was. ik zag mijn telefoon knipperen en toen ik wakker werd had ik ook echt een berichtje. Nee meneer, dit kan niet!
Ik was er toen mer over gaan zoeken op het internet, en toen was er nog niet heel veel info over te vinden. Dus dacht echt dat ik het wel gedroomd had. Maar het kwam regelmatig terug. Zo enorm eng.. omdat je niet helemaal helder kunt nadenken en toch weet dat je wakker bent in je geest.
Dit verschijnsel wat ‘Slaapverlamming’ heet heb ik dus tegenwoordig vooral wanneer ik nachtdiensten heb. Het komt ook voor wanneer je spanning hebt en een slecht slaapprogramma hebt.
Wanneer je slaapt gaat je lichaam in een soort stand-by modus. Alleen je vitale delen werken nog en je oogleden. Voor de rest is alles uitgeschakeld net wanneer je in je REM-slaap komt. Als dit niet zou gebeuren zou je als je bijvoorbeeld droomt over skiën, je bedpartner in elkaar rammen met de bewegingen die je maakt. Op zich heel logisch allemaal. Bij de meeste mensen loopt dit synchroon. Je geest ontwaakt dan op het zelfde moment met je lichaam. Misschien heb je het zelf ook wel eens meegemaakt en weet je hoe enorm eng dit is.
Ik heb het een tijd niet meer gehad. Maar ik weet me n wel te ‘redden’ omdat ik nu weet wanneer ik het heb en wat ik moet doen. Ik kan bijvoorbeeld zwaarder gaan ademen, en dan hoop ik dat mijn bedpartner het hoort. Die hoeft me alleen maar even aan te tikken, alsof je een soort schild doorbreekt en ik ben echt wakker. Maarja.. er is niet iemand die naast mij slaapt.
Dus heb ik nu een techniek dat ik mijn been heel rustig kan gaan bewegen. Dan beweeg ik mijn been al meer en en sneller wordt ik vanzelf wakker door die beweging. Alleen kost dit zoveel energie. En met name het geluid van je eigen slaapgeluid wat je op de achtergrond hoort wat in alle rust is, maakt me altijd weer dat ik lichtelijk in paniek ben. Dit komt omdat ik niet compleet wakker ben en niet helemaal goed na kan denken. Ik weet ook niet precies hoe ik dit over moet brengen maar ik hoop dat je een beeld heb.
Wanneer ik dan mijn been beweeg moet ik echt geconcentreerd zijn om niet te verslappen en terug te vallen in die staat tussen slapen en wakker worden. Het is echt een ervaring die ik niemand wens want het is echt bizar eng. Iedere keer denk ik weer dat ik in coma lig en van die gedachte kom ik gewoon niet af tijdens het wakker worden. Ik heb dit godzijdank niet heel vaak, maar vooral als ik dus onregelmatig slaap, overdag even op de bank ga liggen of na mijn nachtdiensten wanneer ik eigenlijk wakker zou moeten worden maar in plaats daarvan moet slapen. Dit alles zorgt ervoor dat ik vooral na deze ervaring bok chagrijnig kan zijn.
Is er iemand die dit ook heeft ervaren of een soort gelijke ervaring heeft? En wat heb jij eraan gedaan? Ik probeer altijd mijn nachtdiensten weg te ruilen maar gaat niet altijd. En medicatie begin ik echt niet aan.
Leave A Comment