Soms schaam ik me echt voor je, en ik ga voor 600 jaar

Ik zit in de auto, samen met mijn middelste dochter van 12 jaar en een vriendin van haar. Als er dan een lekker nummer op de radio komt.. nou, dan neem ik het nummer al snel over van de artiets zelf, inclusief de moves die ik achter het stuur uitvoer die de artiest ook bij dit nummer maakt. Ik denk dat ik het zelfs veel beter kan dan de artiest zelf.. Ja, ik denk het wel…

‘PAP, Doe even normaal! Ik schaam me echt voor je’. Dus antwoord ik met een vaderlijke vraag: Wazzup chick?! (met de gebruikelijke handgebaren erbij van peace en wicked). En toch zie ik die kleine fonkeling in haar ogen als ik haar aankijk die ze ook had toen ze een jaar of 3 was en ik voor het eerst ging fluiten bijvoorbeeld. Ik was als een god voor haar. Of die keer dat ik bellen toverde uit een stokje door er tegen aan te blazen. . Magisch! Die twinkeling in een kind zijn of haar ogen die iedereen wel herkent.

Waarom moet ik stoppen? ‘Nou gewoon, het ziet er niet uit, en je moet gewoon normaal doen’. Maar ze zegt dit op een zo’n lachende wijze met een giechelende stem dat het mij alleen maar enthousiaster maakt en gooi er nog wat handen in de lucht bij!

Ik weet gerust wanneer ik moet stoppen en wanneer ik ook zie dat ze het echt niet leuk vind. En als ik dan hoor van haar vriendinnetje dat helemaal gevouwen van het lachen ligt tegen mij zegt: ‘Jij bent echt gek zeg’. Dan weet ik dat ik het goed doe.

Ps. Ik lees zojuist een stuk dat lachen je leven aanzienlijk kan verlengen en het enorm veel positieve effecten op het lichaam heeft. Mooi.. Ik ga voor de 600 jaar!!